اثر روانی فریاد زدن در کودکی می‌تواند اثرات روانی منفی داشته باشد. بهتر است والدین از روش‌های سازنده تربیتی و ارتباطی استفاده کنند.
فریاد زدن یک روش انضباطی است که اکثر والدین آمریکایی از آن استفاده می کنند.1تقریباً همه ما در دوران کودکی تجربه کرده ایم که توسط والدینمان فریاد بزنند. بسیاری از ما خوب می شویم. با این حال، این لزوما به این معنا نیست که فریاد زدن برای همه کودکان بی ضرر است.
انواع فریاد زدن
همه فریادها برابر نیستند. برخی از آنها آسیب رسان تر از دیگران هستند.به طور کلی چهار نوع فریاد والدین وجود دارد.
فریاد واکنشی
این یک پاسخ تکانشی به عمل کودک است که معمولاً ناشی از تعجب، شوک، ترس یا عصبانیت فوری است. والدین اغلب در این موقعیت‌ها بدون اینکه به واکنش خود فکر کنند، به صورت انعکاسی فریاد می‌زنند. تقریباً همه والدین این کار را انجام داده اند.
وقتی کودک نوپای کنجکاو شما در آستانه فرو بردن چنگال خود در پریز برق است، کودک پیش دبستانی شما یک شیشه سس اسپاگتی را در کیف دستی شما خالی می کند، یا کودک تحریک پذیر شما سعی می کند دمپایی را در توالت بریزد، فریاد زدن یک پاسخ طبیعی است.
در بسیاری از این شرایط، توجیه پذیر است. زمانی که اقدام باید فوراً متوقف شود یا زمانی که شما غافلگیر شده اید، بلند کردن صدایتان قابل درک است.
این نوع واکنش تقریباً در هر خانواده ای رخ می دهد و بعید است که آسیب روانی پایدار به کودک وارد کند، زیرا با پرخاشگری والدین دیگری همراه نیست.
فریاد خستگی
وقتی والدین از نظر جسمی یا عاطفی تخلیه می شوند، صبر و توانایی آنها برای مقابله با موقعیت های چالش برانگیز کاهش می یابد.
در نتیجه، زمانی که آنها احساس استرس، غرق شدن یا عصبانیت می کنند، یا وقتی فرزندانشان آنها را نادیده می گیرند، صدای خود را برای ابراز ناامیدی بلند می کنند و دوباره کنترل خود را به دست می گیرند.
این شکل از فریاد زدن را می توان با آگاهی بیشتر از وضعیت عاطفی و فیزیکی خود کاهش داد.
وقتی متوجه شدید که در شرف از دست دادن عصبانیت هستید، می توانید آن را نام ببرید.
اگر مجبور باشم این را تکرار کنم، می ترسم آن را از دست بدهم و فریاد بزنم. من از فریاد زدن خوشم نمی آید و مطمئنم شما هم دوست ندارید. میشه لطفا همین الان این کار رو بکنید؟
فریاد تهاجمی
این شکل از فریاد اغلب شامل اظهارات تحقیرآمیز، تحقیر و پرخاشگری کلامی است.
برخی از والدین ممکن است به حالت خشم شدید سوق داده شوند و آنها را وادار کند که حملات کلامی خود را به سمت دیگران، از جمله فرزندانشان هدایت کنند.
با این حال، برخی ممکن است از قبل دارای روحیه پست باشند. چنین والدینی ممکن است با فرزندان خود با مهربانی رفتار نکنند و احتمالاً به دلیل پدر و مادر شدن ناخواسته، از دست دادن شغل یا نفرت عمومی از حضور فرزندان خود، رنجش را در خود ایجاد کنند.
فریاد تهاجمی توهین کلامی است. این نشان می دهد که والدین عصبانی ممکن است مسائل عاطفی را تجربه کنند و احساسات خود را از طریق خشم ابراز کنند.
اغلب، مسائل زمینه‌ای که باعث بروز خشم می‌شود به کودک ربطی ندارد و نیاز والدین را برای کمک به مدیریت خشم برای ایجاد یک محیط خانواده سالم‌تر نشان می‌دهد.
فریادهای معمولی
هنگامی که به دلیل اینکه والدین به دلایلی که به نگرانی‌های فوری مرتبط نیستند، مکرراً صدایشان را بلند می‌کنند، فریاد زدن ریشه می‌گیرد، ممکن است عادت به فریاد زدن پیدا کنند که منجر به فیوز کوتاه‌تر شود.
بنابراین، آنها ممکن است به راحتی توسط موقعیت های مشابه در تعامل خود با کودکان تحریک شوند و باعث شوند که آنها به صورت تکانشی فریاد بزنند.
فریادهای مکرر ممکن است انواع دیگری از فریاد مانند فریاد زدن و فریادهای تهاجمی را نیز شامل شود.
اگر فریادهای معمولی تبدیل به توهین کلامی منظم شود، کودکان ممکن است آسیب روانی قابل توجهی را متحمل شوند.
توهین کلامی
ده دسته از آزار کلامی “هرگز قابل قبول” وجود دارد. رد یا کنار گذاشتن عشق – “هیچ کس تو را دوست ندارد.”
- تحقیرهای کلامی – “تو خیلی احمقی هستی.”
- کمال گرایی – «تو خیلی شکست خورده ای. تو فقط دوم شدی.»
- پیش بینی منفی – “شما هرگز به چیزی نمی رسید.”
- مقایسه منفی – “شما هرگز مانند پسر عمویت نخواهید بود.”
- Scapegoating – “تو دلیل جدایی ما هستی.”
- شرمساری – «به خودت نگاه کن. تو خیلی چاق هستی.»
- فحش دادن – “برو به جهنم.”
- تهدید – “اگر این کار را بکنی تو را خواهم کشت.”
- سفر گناه – “بعد از تمام کارهایی که برای شما انجام دادم، اینگونه به من پرداخت می کنید؟”
اثرات روانی فریاد زدن
همچنین بخوانید:
در قالب آزار کلامی، فریاد زدن به منزله پرخاشگری روانی است که هدف آن ایجاد درد عاطفی بر کودک است.
آزار کلامی، آزار عاطفی و یکی از چالش برانگیزترین و رایج ترین اشکال است. می تواند اثرات روانی طولانی مدت شدیدی بر کودک داشته باشد.
تحقیقات نشان می دهد که اثرات نامطلوب فریاد تهاجمی با سایر انواع سوء استفاده قابل مقایسه است. این اثرات منفی فریاد زدن می تواند حتی زمانی که سوء استفاده نسبتاً خفیف باشد، ایجاد شود.
رشد مغز
پرخاشگری کلامی والدین می تواند در طول زمان مغز را تغییر دهد. رشد اولیه مغز کودک را بخوانید.
تصویربرداری تانسور انتشار، دید جامع تری از مجاری فیبر مغز را نسبت به اسکن های MRI استاندارد ارائه می دهد.
از طریق این تکنیک تصویربرداری پیشرفته، محققان دریافتند که حتی آزار کلامی خفیف نیز با کاهش یکپارچگی ماده سفید در سه ناحیه مجزای مغز مرتبط است. یکی از این مناطق نقش مهمی در ضریب هوشی کلامی، درک مطلب و رشد زبان دارد.
ترومای دلبستگی
فریاد زدن مکرر می تواند پیوند دلبستگی بین والدین و فرزند را تضعیف کند و منجر به مشکلات دلبستگی شود .
دلبستگی ناایمن می تواند تأثیر قابل توجهی بر روابط بزرگسالان در آینده داشته باشد. کودک بزرگسال ممکن است در برقراری و حفظ روابط نزدیک دچار مشکل شود یا ممکن است بارها وارد روابط ناسالم شود.
عزت نفس پایین
فریاد زدن و طرد شدن مداوم می تواند به عزت نفس در کودکان بسیار آسیب برساند. در برخی موارد، این نوع بدرفتاری ممکن است اثرات مخرب بلندمدتی بر ارزش خود کودک نسبت به آزار فیزیکی داشته باشد، زیرا تهدیدی مستقیم برای رشد احساس خود و رفاه عاطفی کودک است. (در مورد تاثبر رسانه های اجتماعی بر عزت نفس نوجوانان بخوانید)
هنگامی که کودک تجاوز کلامی مکرر را تجربه می کند، ممکن است این پیام های منفی را درونی کند که منجر به احساس بی ارزشی، اعتماد به نفس پایین و زخم های عاطفی بالقوه طولانی مدت می شود که می تواند بر سلامت روان و روابط آنها تأثیر بگذارد.
مسائل مربوط به سلامت روان
پرخاشگری کلامی والدین پیش بینی کننده قوی علائم سلامت روان است.
اثرات فریاد زدن شامل احساس اضطراب، افسردگی، گسستگی، تحریک پذیری، عصبانیت و خصومت در بزرگسالان جوان است.
شروع زودهنگام اختلال دوقطبی یکی دیگر از مشکلات مرتبط با فریادهای پرخاشگرانه والدین است.
مشکلات رفتاری
نوجوانانی که والدین آنها از انضباط کلامی خشن استفاده می کنند، احتمال بیشتری دارد که مشکلات رفتاری بیشتری داشته باشند.
علاوه بر این، آنها بیشتر درگیر پرخاشگری فیزیکی و کلامی، فرار و انجام رفتارهای بزهکارانه هستند.
مکانیسم مقابله ناسازگار
حمایت اجتماعی و روابط مثبت با والدین و همسالان نقش مهمی در پرورش تاب آوری و راهبردهای مقابله ای موثر در نوجوانان دارد. این منابع می توانند به کاهش استرس، تشویق مقابله سازگارانه و جلوگیری از بروز رفتارهای ناسازگار کمک کنند .
با این حال، نوجوانان با والدینی که به صورت کلامی آزاردهنده هستند، به احتمال زیاد از برخوردهای ناسالم، مانند فرار، استفاده می کنند. در نتیجه، آنها ممکن است بیشتر مستعد اختلالات بازی اینترنتی و سایر مکانیسم‌های مقابله‌ای ناسازگار باشند .
سلامت جسمانی
استرس مزمن که اغلب به عنوان استرس سمی شناخته می شود، می تواند اثرات مضر و طولانی مدتی بر بدن داشته باشد.
استرس سمی می تواند باعث ترشح مداوم هورمون های استرس شود. با گذشت زمان، کورتیزول بیش از حد می تواند سیستم ایمنی و پاسخ التهابی بدن را سرکوب کند و خطر عفونت را افزایش دهد.
کودکانی که در معرض استرس سمی هستند در بزرگسالی با خطر پیامدهای نامطلوب مختلف سلامتی مانند بیماری قلبی، بیماری انسدادی ریه، سرطان، آسم و بیماری‌های خودایمنی مواجه هستند.
شاید برای شما هم مفید باشد
