کودک بسیار حساس چیست؟
کودک بسیار حساس کودکی است که نسبت به تأثیرات محیطی حساس‌تر و اغلب واکنش‌پذیرتر است. چنین کودکانی به شدت از دنیای بیرون آگاه هستند و به سرعت نسبت به تغییرات ظریف در هر چیزی که در اطرافشان است واکنش نشان می دهند. آنها از صداها، بوها و دمای اطراف خود آگاه هستند. یک کودک بسیار عاطفی نیز می تواند به شدت تحت تأثیر احساسات دیگران قرار گیرد.
به گفته دکتر الین آرون،
روانشناس که اصطلاح «کودک بسیار حساس» را ابداع کرده است، حساسیت بالا کاملاً رایج است و تقریباً در 15 تا 20 درصد از جمعیت رخ می دهد.
حساسیت بالا بد است
حساسیت بالا برای بیش از پنجاه سال در نوزادان و کودکان مورد مطالعه قرار گرفته است، اما اغلب با عبارات دیگری مانند داشتن آستانه حسی پایین، خجالتی، درونگرا، ترسناک، بازدارنده، منفی یا ترسو توصیف می شود.
کودکان حساس اغلب توسط دنیای اطرافشان اشتباه درک می شوند و مورد قضاوت نادرست قرار می گیرند. در حالی که حساسیت بالا ممکن است شبیه به این ویژگی های شخصیتی و بیماری باشد، هیچ یک از این موارد نیست.
خجالتی
کودک خجالتی کودکی مضطرب است. آنها در موقعیت های اجتماعی ناآشنا بیشتر احساس ممانعت می کنند. آنها تمایل به احساس عصبی دارند، و ترجیح می دهند که رویدادها را از کناری تماشا و مشاهده کنند – پیوستن به آن به ندرت مورد توجه قرار می گیرد.
از سوی دیگر، یک کودک بیش از حد حساس نیز از کناری مشاهده خواهد کرد، اما در این مورد، صرفاً عاملی است که کودک برای پردازش آنچه در اطرافش می گذرد، وقت می گذارد. کودک به خودی خود از موقعیت اجتناب نمی کند، فقط کمی زمان بیشتری برای پذیرش و پردازش ورودی حسی جدید صرف می کند.
درونگرا
درونگرایی یک ویژگی شخصیتی است. درونگراها محتاط تر و متفکرتر هستند. آنها تمایل دارند از یک فعالیت آرام لذت ببرند.
در حالی که افراد درونگرا تمایل دارند خود را حفظ کنند و کمتر در موقعیت های اجتماعی شرکت می کنند، می توانند با کمی تشویق نظر خود را تغییر دهند. موقعیت‌های اجتماعی به‌خصوص درونگراها را خسته می‌کند، و اغلب با دوره‌ای از زمانی که فرد با گذراندن وقت خود به تنهایی شارژ می‌شود، دنبال می‌شود.
از سوی دیگر، یک کودک بسیار حساس، لزوماً تمایلی به مشارکت ندارد. آنها فقط کمی زمان بیشتری برای پیوستن به آنها می گیرند زیرا به زمان پردازش بیشتری نیاز دارند.
عصبی
همچنین بخوانید:
به طور کلی، روان رنجوری با صفت هایی مانند مضطرب، بدخلق و افسرده تعریف می شود. در حالی که حساسیت بالا اغلب با روان رنجوری اشتباه گرفته می شود، اینطور نیست. روان رنجوری یک بیماری روانی است که با رفتار وسواسی، اضطراب، افسردگی و حتی هیپوکندری مشخص می شود. این صفات با حساسیت بالا همراه نیستند. حساسیت بالا نشانه یا نتیجه یک اختلال نیست و همچنین اختلال عملکرد یا روان رنجوری نیست.
اختلال پردازش حسی
حساسیت پردازش حسی یک اختلال نیست و با اختلال پردازش حسی یکی نیست. اختلال پردازش حسی با پاسخ کم یا بیش از حد به تحریکات حسی در محیط مشخص می شود و اختلال اختلالی است که به شدت بر عملکرد روزانه فرد تأثیر می گذارد. حساسیت پردازش حسی هیچ کدام از آنها نیست. با این حال، در محیط های نامطلوب دوران کودکی، کودکان بسیار حساس ممکن است خطر بیشتری برای مشکلات رفتاری و ذهنی داشته باشند (همانطور که در زیر توضیح داده شده است).
نشانه های یک کودک بسیار حساس
افراد بسیار حساس تمایل دارند برخی از ویژگی های کلیدی را به اشتراک بگذارند. اگر فرزند شما یکی باشد، ممکن است:
- به راحتی توسط صداهای بلند، بوهای تند یا نورهای روشن غرق می شوند
- از چیزهایی مانند برچسب روی لباس و درزهای جوراب اذیت می شود
- از شگفتی های بزرگ، چه مثبت و چه منفی، متنفر باشید
- از کوچکترین تغییرات محیطی مانند رنگ، بو، دما بسیار آگاه هستند
- همدل و هماهنگ با ناراحتی عاطفی دیگران
- عمیقاً شهودی و ادراکی
- سوالات عمیق و متفکرانه بپرسید
- قبل از اقدام به همه چیز فکر کنید
- با وجدان تر
- به راحتی ناراحت می شوند و احساسات بزرگی دارندبه شدت به درد، داروها و آلرژن ها حساس هستند
چرا بچه من اینقدر حساسه
کودکان حساس معمولاً با حساسیت پردازش حسی (SPS) متولد می شوند. این یک ویژگی خلقی و خلقی کودک است که بطور جدایی ناپذیری با ساختار سیستم عصبی گره خورده است.
مغز افراد حساس اطلاعات را با دقت بیشتری پردازش می کند. این چیز خوبی است و یکی از دو استراتژی است که برای تضمین بقای نوع بشر تکامل یافته است. این افراد با حساسیت بیشتر نسبت به محیط خود، بهتر می توانند فرصت ها (مثلاً غذا) و تهدیدها (مثلاً شکارچیان، خطر) را تشخیص دهند.
افراد بسیار حساس علاوه بر داشتن مغز دقیق تر، سیستم عصبی حساس تری نیز دارند. رفلکس آنها سریعتر است و بیشتر تحت تأثیر درد، داروها و آلرژن ها قرار می گیرند. در اصل، بدن آنها طوری طراحی شده است که هر چیزی را که با آن تماس پیدا می کند، شناسایی و درک کند.
بنابراین، حساسیت پردازش حسی یک بیماری یا یک بیماری نیست.
اهمیت والدین برای کودکان بسیار حساس
تربیت کودک با حساسیت پردازش حسی با چالش های منحصر به فردی همراه است. روز به روز، جزئیات کوچک زندگی نمایان می شود.
در حالی که والدین کودک حساس اغلب آرزو می‌کنند که فرزندانشان کمتر یا بیش از حد حساس باشند، چالش‌های بزرگ اغلب منجر به پاداش‌های بزرگ می‌شوند، زیرا داشتن حساسیت بالا نقصی نیست. در واقع حساسیت بالا یکی از ویژگی های کودکان تیزهوش است .
فرزندپروری برای کودکان بسیار حساس اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا آنها به طور متفاوتی نسبت به محیط و تربیت خود حساس هستند . در مطالعات، کودک حساس زمانی که تجربیات مثبت دوران کودکی دارند بیشتر از کودک غیر حساس رشد می کنند، اما در صورت داشتن تجربیات منفی در دوران کودکی، خطرات سلامتی بیشتری نیز متحمل می شوند.
چگونه یک کودک بسیار حساس را تربیت کنیم
در اینجا چند استراتژی ساده وجود دارد که والدین می توانند از آنها برای حمایت از فرزندان بسیار حساس خود استفاده کنند و به آنها کمک کنند در این جامعه نه چندان حساس پیشرفت کنند.
آنها را بپذیرید و باور کنید
مانند هر کودک دیگری، تربیت کودکی بسیار حساس مستلزم “خوب بودن” است. وقتی والدین فرزندان خود را همانگونه که هستند می پذیرند، همیشه مناسب است.
پذیرش اولین قدم مهم در حمایت از کودک بسیار حساس شماست. توجه داشته باشید که کودک شما ضعیف نیست و نیازی به ” خشن کردن ” ندارد . آنها را همانطور که هستند بپذیرید و دوست بدارید.
نه تنها می پذیرید که فرزندتان حساس است، بلکه تشخیص می دهید که او دنیا را به شیوه های مختلف تجربه می کند. وقتی فرزندتان می گوید چیزی درد می کند یا خراش می دهد، باور کنید، حتی اگر شما را آزار ندهد.
از فرزندپروری مثبت برای انضباط استفاده کنید
تربیت مثبت برای هر کودکی خوب است، به ویژه برای کودک حساس. برای بچه های بسیار حساس، استراتژی های انضباط مثبت به طور نامتناسبی نتایج مثبت به همراه دارد، در حالی که انضباط خشن نتایج نامتناسب منفی دارد.
برای آموزش به جای تنبیه (به ویژه تنبیه بدنی) از نظم و انضباط ملایم استفاده کنید. انضباط سخت یا عشق سخت کودک حساس را سخت تر نمی کند. این فقط به عزت نفس آنها آسیب می رساند و احساس شرمندگی آنها را افزایش می دهد.
مراقب “صدای سخت” خود باشید
صداهای بلند می تواند به ویژه برای کودکان حساس آزاردهنده باشد. آنها می توانند خیلی سریع غرق شوند. شکایات جزئی در صورت فریاد زدن می توانند به عصبانیت یا فروپاشی تبدیل شوند.
این کودکهای حساس نسبت به انتقاد و اشتباهات خودشان نیز حساس ترند. اغلب، آنها نیازی به تنبیه ندارند تا بدانند کار اشتباهی انجام داده اند. گاهی اوقات یک نظر ساده کافی است.
صبور باش
داشتن احساسات شدید در هنگام غرق شدن از ویژگی های حساسیت بالاست. وقتی این اتفاق می افتد،کودک حساس ممکن است مدت زیادی طول بکشد تا آرام شود. به آنها زمان و حمایت عاطفی بدهید.
آنها همچنین محتاط و متفکر هستند. پردازش جزئیات یک رویداد یا سؤال اغلب به زمان بیشتری نیاز دارد. وقتی سوالی می‌پرسید، موقعیت‌های جدیدی را معرفی می‌کنید یا منتظر تصمیم‌گیری آنها هستید، صبور باشید. تمرین به مرور زمان آنها را بهتر می کند.
مقدار زیادی از خرابی
به نظر می رسد یک تقویم کامل برای بچه ها در قرن بیست و یکم عادی باشد. اما رزرو بیش از حد، برنامه ریزی بیش از حد، و تحریک بیش از حد به سادگی کارساز نخواهد بود.
مشارکت فرزندتان را در فعالیت های فوق برنامه در حد معقولی نگه دارید تا زمان استراحت کافی برای رفع فشار در طول روز داشته باشد.
همچنین، اگر فرزندتان زمان آرام یا فضای امنی را می‌خواهد، احساس طرد شدن نکنید.
انعطاف پذیر باشید
در برآوردن نیازهای حسی فرزندتان انعطاف پذیر باشید تا بتواند در فعالیت های خانوادگی شرکت کند. اگر فرزندتان نمی‌خواهد او را در آغوش بگیرند یا ببوسند، زودتر به سایر اعضای خانواده اطلاع دهید. همچنین می‌توانید آنها را تشویق کنید تا به روش‌های مناسب دیگری مانند ضربه مشت یا یادداشت تشکر ابراز محبت کنند.
اگر کودک شما بیش از حد تحریک شده و مجبور است آن را ترک کند، کوتاه کردن یک فعالیت اشکالی ندارد.
آنها را تشویق کنید، اما مجبور نکنید چیزهای جدید را امتحان کنند
همچنین بخوانید:
در حالی که نباید زیاد به آنها فشار بیاورید، زیاد به آنها پناه ندهید. آنها را به اندازه کافی در معرض تجربیات جدید قرار دهید و به آرامی آنها را تشویق کنید تا چیزهای جدید را امتحان کنند.
در ابتدا، آنها ممکن است امتناع کنند، اما با گذشت زمان و صبر، در نهایت اعتماد به نفس کافی ایجاد می کنند و وارد عمل می شوند.
به آنها کمک کنید تا سازگار شوند
همانطور که فرزند شما بزرگتر می شود، باید با دنیای واقعی که در آن بیشتر مردم حساس نیستند، سازگار شوند.
در خانه، با دادن صدای به آنها کمک کنید. حرف زدن و ابراز وجود برای این بچه ها کار ساده ای نیست. آنها را تشویق کنید تا صدای خود را بلندتر کنند تا وقتی در دنیا هستند، صدایشان شنیده شود.
حساسیت را به تمام خانواده آموزش دهید
به خانواده خود کمک کنید تا بفهمند حساسیت چیست. مهم این است که اعضای خانواده باور نکنند که مشکلی در این کودک وجود دارد و آنها را برای هر ناامیدی سرزنش کنند (“اگر او گریه نمی کرد ما مجبور به ترک نبودیم.”)
حساسیت زیاد برای والدین یا فرزند عیب نیست. نقاط قوت و ویژگی های مثبت فرزندتان را یادآوری کنید. آن را مثبت نگه دارید.
کودک حساس برای پیشرفت به تشویق زیادی نیاز دارد. تلاش فرزندتان را ستایش کنید ، نه توانایی، به طوری که آنها باور کنند که با تمرین می توانند پیشرفت کنند و با توانایی های فعلی خود محدود نشوند.
نظرات نهایی در مورد کودک بسیار حساس
گاهی اوقات، اعضای خانواده ممکن است در درک نیازهای کودک یا دانستن نحوه تعامل با آنها مشکل داشته باشند. تمام خانواده می توانند از کمک گرفتن از یک روانشناس بالینی مجرب بهره مند شوند.
شاید برای شما هم مفید باشد
