حقایق و آمار درباره بیش‌فعالی-کم‌توجهی
“بیش‌فعالی-کم‌توجهی” ممکن است یک کلمه نامعتبر برای لحظات انحراف باشد، اما یک بیماری واقعی است که بر میلیون‌ها نفر تأثیر می‌گذارد. بیایید به آمار سخت نگاهی بیندازیم.
ما همه در طول روز لحظاتی را تجربه می‌کنیم که تمرکز خود را از دست می‌دهیم، از یک کار به کار دیگر منتقل شده و هیچ یک را به طور واقعی تکمیل نمی‌کنیم. آیا این عدم تمرکز و تمایل به پایان ندادن کار ممکن است بیانگر داشتن اختلال بیش فعالی-کم توجهی (ADHD) شما باشد؟
و بسیاری از علائم بیش فعالی-کم توجهی می‌توانند رفتارهای معمول در کودکی را تقلید کنند. پس چگونه می‌توانید بفهمید که فرزند شما دچار ADHD است یا نه؟بیایید به آمار، اطلاعات و بیشتر در مورد بیش‌فعالی-کم‌توجهی نگاهی بیندازیم.
مروری بر بیش‌فعالی-کم‌توجهی (ADHD)
یک اختلال نوروتوسعی است که معمولاً در کودکان و نوجوانان تشخیص داده می‌شود، اما بزرگسالان هم ممکن است دچار آن شوند.علائم ویژگی آن عبارتند از:
– دشواری در تمرکز یا تمرکز کردن
– دشواری در دنبال کردن دستورات
– عدم قابلیت نشستن به آرامی
– دشواری در تکمیل کارها
علائم می‌تواند در هر فرد به صورت متفاوتی بروز کند، همانند هر بیماری دیگری.
اگرچه برخی از کودکان با بیش‌فعالی-کم‌توجهی ممکن است پاسخ را بدون صبر کردن بدهند و نظرات نامناسبی بدهند، دیگران ممکن است ساکت باشند و تنهایی بمانند و در مدرسه خود رویاپردازی کنند.
به نمایش گذاشتن هر یک از این علائم به معنای داشتن بیش‌فعالی-کم‌توجهی توسط شما یا فرزند شما نیست. بسیاری از بیماری‌های دیگر، مانند اضطراب، می‌توانند به علائم مشابهی منجر شوند.
اگر شما نگران بودید که ممکن است این بیماری باشد، باید برخی از حقایق را بدانید.
آموزش
طبق داده‌های نظرسنجی از مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، تعداد کودکانی که تشخیص بیش‌فعالی-کم‌توجهی دریافت می‌کنند در خانواده‌هایی با والدینی با تحصیلات دبیرستانی یا کمتر بیشتر از خانواده‌هایی با والدینی با تحصیلات بیشتر از دبیرستان است.
سن والدین در زمان تولد
همچنین بخوانید:
یک مطالعه در سال 2013 همچنین نشان داد که کودکانی که والدین آنان در زمان تولد بیشتر از ۳۸ سال بودند، به احتمال بیشتری نسبت به کودکانی که به دنیا اوایل‌ترین روزهای زندگی خود آمده‌اند، تشخیص بیش‌فعالی-کم‌توجهی دریافت می‌کنند.
علائم
در سنین ۳ تا ۶ سالگی ظاهر شود. ناتوانی در تمرکز و بیش‌فعالی یا بی‌انضباطی علائم اصلی بیش‌فعالی-کم‌توجهی هستند.
شایع‌ترین علائم بیش‌فعالی-کم‌توجهی در کودکان و بزرگسالان عبارتند از:
– بیش فعالی، که ممکن است جسمی، کلامی و هیجانی باشد
– حالت عصبانیت، تحرک زیاد و قرار ندادن
– ناتوانی در سازماندهی و اولویت بندی کارها
– طول کوتاه تمرکز و توجه
– دشواری در انجام چند کار به صورت همزمان (مولتی‌تسکینگ)
– ناتوانی در عدم پرت یا تمرکز (پرتی)
– عدم کنترل خشم و نارضایتی
– بی‌انضباطی یا بی‌توجهی به بقیه
– فراموشی و حافظه ضعیف
– دشواری در انتظار کردن نوبت
– تغییرات پرشتاب در خلال روحیه.
تشخیص
به گزارش CDC، میانگین سن تشخیص برای بیش‌فعالی-کم‌توجهی ۷ سال است. هر چه علائم شدیدتر باشند، تشخیص زودتر از دیر کردن به ارمغان خواهد آمد. میانگین سن تشخیص برای بیش‌فعالی-کم‌توجهی شدید، ۵ سال است.
به گزارش CDC، به ازای هر ۱۰ کودک دانش‌آموز در آمریکا، حداقل یک نفر از بیش‌فعالی-کم‌توجهی رنج می‌برد. این آمار به میزان حدود ۵٪ در سال افزایش پیدا می‌کند.
بیش‌فعالی-کم‌توجهی تنها کودکان را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد: برآورد مؤسسه ملی بهداشت روانی (NIMH) نشان می‌دهد که حدود ۴٪ از بزرگسالان بالای ۱۸ سال در آمریکا دارای بیش‌فعالی-کم‌توجهی هستند.
به شباهت با کودکان، مردان بزرگسال (۵.۴٪) احتمال دریافت تشخیص بیش‌فعالی-کم‌توجهی را نسبت به زنان بزرگسال (۳.۲٪) بیشتر دارند.
داروها
درمان با دارو برای بهبود علائم ناتوانی در تمرکز، بی‌انضباطی و بیش‌فعالی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این داروها به بهبود توجه، یادگیری، دنبال کردن دستورالعمل‌ها و تعامل با دیگران کمک می‌کنند.
براساس آن نظرسنجی والدین ملی که در بالا اشاره شده است، تعداد کودکانی که دارو برای بیش‌فعالی-کم‌توجهی مصرف می‌کنند، در ۶ تا ۱۱ سالگی بیشتر است (۶۹٪) و کمترین میزان مصرف مربوط به کودکان ۲ تا ۵ ساله است (۱۸٪).
بیشترین میزان مصرف دارو به شرح زیر است:
– پسران (۸.۴٪)
– کودکان سفیدپوست (۷.۱٪)
– کودکان غیر هیسپانیک (۷.۰٪)
– خانواده‌هایی که انگلیسی زبان اصلی شان است (۷.۰٪)
– کودکانی با پوشش بهداشتی عمومی (۸.۱٪)
– کودکانی که در منطقه غرب مجتمعات ایالات متحده زندگی می‌کنند (۷.۳٪) و جنوب (۱۰.۴٪)
– پایین‌ترین درصد مصرف دارو مربوط به خانواده‌هایی بود که انگلیسی زبان دوم آنها است (۰.۹٪).
نرخ کمترین مصرف دارو را در ایالات غربی گزارش شده است و نوادا با ۲.۰٪ کمترین نرخ مصرف دارو را دارد.
درمان رفتاری
چندین گزینه درمانی می‌تواند به مدیریت علائم بیش‌فعالی-کم‌توجهی کمک کند. با پزشک خود صحبت کنید تا بفهمید کدام گزینه درمانی برای شما یا فرزند شما مناسب است.
بر اساس آمار سال 2016، حدود ۴۷٪ از کودکان ۲ تا ۱۷ ساله دارای بیش‌فعالی-کم‌توجهی، درمان رفتاری دریافت می‌کنند.
از این کودکان، بیشترین تعداد مربوط به ۲ تا ۵ ساله‌ها (۶۰٪) و کمترین تعداد به ۶ تا ۱۱ ساله‌ها (۵۱٪) بوده است.
حدود ۶ نفر از هر ۱۰ کودک، مدرکی از درمان رفتاری یا آموزش مهارت‌ها دریافت می‌کنند و از این کودکان:
– ۳ نفر مراقبت رفتاری از سوی والدین دارند.
– ۴ نفر آموزش مهارت‌های اجتماعی دریافت می‌کنند.
– ۳ نفر با مداخلات همسالان درمان می‌شوند.
– ۲ نفر از CBT استفاده می‌کنند.
بیش‌فعالی-کم‌توجهی و دیگر بیماری‌ها
برخی از افراد دارای بیش‌فعالی-کم‌توجهی، بیماری‌های همزیست دارند. به گزارش مرکز منابع ملی درباره بیش‌فعالی-کم‌توجهی، بیش از ۶۰ درصد افراد دارای بیش‌فعالی-کم‌توجهی، حداقل یک بیماری همزیست دارند.
علائم بیش‌فعالی-کم‌توجهی شباهت با علائم بیماری‌های دیگری دارد. داشتن درمان برای این بیماری‌ها می‌تواند باعث رویارویی با چالش‌های بیشتر در مدرسه و کار شود.
به گزارش مرکز منابع ملی درباره بیش‌فعالی-کم‌توجهی، در زیر بیماری‌هایی که با بیش‌فعالی-کم‌توجهی همراه می‌شوند، همراه با نرخ تقریبی آنها ذکر شده است:
– اختلال معاندی (۴۰٪)
– اختلال رفتاری (۲۰ تا ۴۰٪ کودکان)
– افسردگی (۱۴٪ کودکان و ۴۷٪ بزرگسالان)
– اختلال دوقطبی (تا ۲۰٪)
– اضطراب (تا ۳۰٪ کودکان و تا ۵۳٪ بزرگسالان)
– سندرم تورت (۶۰ تا ۸۰٪)
– ناتوانی در خواندن و حساب کردن (تا ۵۰٪ کودکان)
– اختلالات خواب (تا یک‌نیم کودکان)
– استفاده از مواد مخدر
– بزاق‌ریزی در خواب
شاید برای شما هم مفید باشد
