همه چیز درباره اختلال دو قطبی:
اختلال دو قطبی یک بیماری روانی است که شامل تغییرات شدید در خلوص و سطح فعالیت فرد مبتلا می‌شود. این یک بیماری پیچیده است، اما بسیاری از موارد با درمان مناسب به طور قابل توجهی بهبود می‌یابند. اختلال دو قطبی یک بیماری رایج در حوزه سلامت روان است و بسیاری از افرادی که این بیماری را دارند، با پشتیبانی مناسب می‌توانند زندگی شاد و پرمعنا داشته باشند. برای افرادی که با اختلال دو قطبی مبارزه می‌کنند، همکاری نزدیک با پزشکان خود به منظور ایجاد برنامه درمانی مناسب بسیار مهم است. این شامل دارو، درمان شناختی-رفتاری، تغییرات شیوه زندگی و سایر اقدامات پشتیبانی می‌شود. علاوه بر این، داشتن سامانه قوی پشتیبانی از خانواده، دوستان و همتایان می‌تواند تفاوت بزرگی در مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی کلی داشته باشد.
در افراد مبتلا به این اختلال، اضطراب می‌تواند به صورت همزمان با حالت‌های هیجانی فراوان و یا به صورت جداگانه از آنها رخ دهد. (در مورد نقش خانواده در اضطراب بخوانید)
اختلال دو قطبی چیست؟
اختلال دوقطبی یک اختلال سلامت روان است که شیب‌های خیلی شدید در برداشت‌ها و احساسات فرد را شامل می‌شود. شما ممکن است با حالت‌های انرژی بالا (مانیا یا هیپومانیا)، حالت‌های پائین انرژی (افسردگی) یا هر دو مواجه شوید.
اصطلاح “افسردگی منفعلانه” قبلاً برای این اختلال استفاده می‌شد، اما حرفهای بهداشتی دیگر از این اصطلاح استفاده نمی‌کنند. (تست رایگان افسردگی کودکان و تست رایگان افسردگی نوجوانان)
هر فرد تجربه خاص خود را از اختلال دوقطبی دارد. برای برخی افراد، این حالت ها تنها چند ساعت یا روز طول می‌کشند، در حالی که برای دیگران ممکن است به مدت چند هفته یا ماه‌ها ادامه داشته باشد.
یک رویداد یا تجربه می‌تواند عامل ایجاد حالت روحی باشد. عوامل محرک می‌توانند شامل استرس، اختلال خواب، مصرف الکل و مواد مخدر باشند.
تمام انواع اختلال دوقطبی به درمان پاسخ می‌دهند. درمان هدف از کمک به شما در مدیریت علائم شما است. این درمان‌ها شامل داروها، روان درمانی و روش‌های کمکی در روزانه می‌شود.
میانگین سن افرادی که اختلال دوقطبی دارند، 25 سال است.
اختلال دوقطبی اغلب اشتباه نظر شده است و اطلاعات غلطی درباره آن وجود دارد. اما خوشبختانه، این موضوع در حال تغییر است.
تعداد زیادی از گروه‌های حمایتی و فعالیت‌های همراه با اختلال دوقطبی وجود دارد که به شما در درک و مدیریت بیماری کمک می‌کنند. برای یافتن گروه‌های پشتیبانی، منابع و غیره، به سازمان بین المللی دوقطبی و اتحادیه حمایت از افسردگی و اختلال دوقطبی مراجعه کنید.
انواع اختلال دو قطبی:
1. اختلال دوقطبی نوع I: پزشکان پس از تجربه حداقل یک بیماری منجر به خلقی، این نوع اختلال را تشخیص می‌دهند. بسیاری از مردم با اختلال دوقطبی نوع I همچنین تجربه حملات هیپومانیاک و افسردگی هم دارند.
2. اختلال دوقطبی نوع II: پزشکان پس از تجربه حداقل یک بیماری افسردگی و حداقل یک بیماری هیپومانیاک، این نوع اختلال را تشخیص می‌دهند.
3. اختلال سیکلوتیمی: اگر شما دارای علائم شبیه به اختلال دوقطبی برای حداقل دو سال بوده باشید، اما علائم شما کاملاً با شرایط اختلال دوقطبی تطابق ندارد، ممکن است این تشخیص به شما داده شود.
پزشک شما ممکن است از دیگر نشانگرها برای توصیف علائم شما استفاده کند. این می‌تواند شامل اختلال دوقطبی با:
– استرس و نگرانی (در مورد استرس کودک و رشد کودک بخوانید)
– ویژگی‌های مختلط، در آن شما همزمان علائم خلقی و افسردگی را تجربه می‌کنید.
– چرخش سریع، در آن شما چهار یا بیشتر حملات خلقی یا افسردگی در یک سال دارید.
همچنین بخوانید:
در کودکان، تشخیص معادل اختلال دوقطبی اختلال اضطراب و رفتار نامنظم است.
اگر فکر می‌کنید ممکن است دچار اختلال دوقطبی شده باشید، بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید، مراجعه به یک حرفهای مراقبت‌های بهداشتی و دریافت حمایت و دریافت مشاوره روانشاسی است. آزمون اختلال دوقطبی ما می‌تواند به شما کمک کند تا درباره علائم خود فکر کنید، اما به یاد داشته باشید که این جایگزین صحبت با یک حرفهای روانشناسی نیست. علاوه بر این، امکان دارد از زمان به زمان بسیاری از علائم توصیف شده در آزمون را تجربه کنید، بدون داشتن اختلال دوقطبی یا هر اختلال روانی دیگری.
علائم اختلال دو قطبی
اگر با اختلال دوقطبی زندگی می‌کنید، احتمالاً قبلاً علائم خود را به خوبی می‌شناسید. علائم اختلال دوقطبی بین افراد متفاوت است و ممکن است در هر حالت خلقی متفاوت باشد.
دریافت کردن یک ردیابی از علائم خود در طول زمان می‌تواند به شما کمک کند تا الگوهای تغییرات خلقی خود را شناسایی کنید. فهم بهتر این تغییرات، گام بزرگی در یادگیری نحوه مقابله با آنها است.
در ایالات متحده، متخصصان سلامت روانی بر اساس علائمی که در آخرین نسخه از کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) مشخص شده‌اند، اختلال دوقطبی را تشخیص می‌دهند.
اختلال دوقطبی با حالت‌های مانیا، هیپومانیا و افسردگی مشخص می‌شود. شما ممکن است یک یا دو حالت از این‌ها را تجربه کنید، یا همه سه حالت را بسته به نوع و شدت وضعیت خود.
حالت‌های مانیا
در طول یک حالت مانیا، شما ممکن است احساس کنید که بر فراز دنیا هستید. ممکن است به نظر برسد که می‌توانید هر کاری را انجام دهید یا هرچیزی را دست‌یابی کنید. از سوی دیگر، ممکن است با دیگران که در آن لحظه با نگرش شما همدرد نیستند، خصومت و عصبانیت زیادی نشان دهید.
تجربه یک حالت مانیا کافی است تا شما را مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I بدانند.
حالت مانیا، یک دوره یک هفته یا بیشتر است که در طول آن شما تجربه موارد زیر را دارید:
- افزایش اعتماد به نفس کودک یا احساس بزرگواری
- احساس انرژی بیش از حد
- شادی بسیار زیاد و یا عصبانیت شدید
- نیاز کمتر به خوابیدن
- صحبت‌های سریع، بلند و گاهی نامرتبط
- افکار تندرو و ایده‌های در حال تغییر بسیار سریع
- احساس پرتش مکانی و عدم تمرکز
- انجام فعالیت‌های مختلف به طور همزمان، مانند پروژه‌های کاری، برگزاری رویدادهای اجتماعی یا حرکات بیهوده شبیه‌سازی شده
- دخالت در رفتارهای خطرناک مانند خرج کردن بیش از حد، رفتار جنسی خطرناک (۵ اصل مهم در مراقبت جنسی کودکان را بخوانید) یا سرمایه‌گذاری‌های مالی خطرناک
براساس تعریف، علائم یک حالت مانیا به اندازه کافی شدید است که در مسیر زندگی روزمره شما مانع شود. ممکن است کارهایی را انجام دهید که در غیر این صورت انجام نمی‌دادید و افراد نزدیک به شما معمولاً تغییرات را مشاهده می‌کنند.
در برخی موارد، حالت مانیا ممکن است نیاز به رفتن به بیمارستان داشته باشد تا شما را در امان نگه دارد.
اپیزود افسردگی
اگر شما در حال تجربه‌ی یک اپیزود افسردگی هستید، ممکن است با موارد زیر مواجه شوید:
- یک خلأی افسرده که ممکن است باعث احساس ناراحتی شدید، ناامیدی و یا بی‌اهمیتی شود.
- از دست دادن لذت از کارهایی که قبلا از آنها لذت می‌بردید.
- احساساتی از بی‌ارزشی، گناه بیش از حد و یا بی‌رویه.
- خستگی یا کمبود انرژی.
- مشکل در تمرکز و یا فکر کردن.
- بهبود یا بدشدتی وزن.
- تغییرات در اشتها.
- افکار یا اقدامات خودکشی.
زمانی که درمان را دریافت نمی‌کنید، اپیزودهای خلأی به شدت شدید می‌توانند باشند. در طول این اپیزودها، ممکن است متوجه شوید که درباره مرگ یا خودکشی فکر می‌کنید. به یاد داشته باشید که این احساسات عبور خواهد کرد و شما نیازی ندارید تا تنها از آن روبرو شوید.
علت های اختلال دو قطبی
مانند اکثر بیماری‌های روانی، محققان هنوز هم نمی‌دانند دقیقاً چه علتی باعث بیماری دوقطبی می‌شود. احتمالاً این بیماری به دلیل ترکیبی پیچیده از ژنتیک، شیمی مغز و تجربیات زندگی ایجاد می‌شود.
بیماری دوقطبی در خانواده‌ها به وفور دیده می‌شود. به طور واقع، انجمن روانپزشکی آمریکا می‌گوید که ۸۰ تا ۹۰ درصد افراد دارای بیماری دوقطبی، قدیمی‌هایی را دارند که با افسردگی یا بیماری دوقطبی روبرو شده‌اند.
ساختار مغز شما و عملکرد پیام‌رسان‌های شیمیایی مانند سروتونین و دوپامین، احتمالاً نقشی در این بیماری دارند.
تحقیقات نشان می‌دهد که آسیب طفولی یک عامل خطر برای بیماری دوقطبی و نشانه‌های شدیدتر این بیماری است. آسیب طفولی می‌تواند شامل سوء استفاده جسمی و جنسی، اهمال و یا تجربیات تروماتیک دیگری باشد.
تشخیص
مانند بیشتر اختلالات روانی، بیماری دوقطبی، بهترین تشخیص را توسط یک حرفهای سلامت روانی متخصص، مانند روان‌شناس، روانپزشک یا کارگر اجتماعی بالینی ارائه می‌دهد. برای دریافت مشاوره رایگان روانشناسی به بخش مشاوران ایلان مراجعه نمایید یا با شماره تلفن ما تماس بگیرید.
همچنین بخوانید:
به‌عنوان مثال پزشک خانواده یا پزشک عمومی ممکن است در ابتدا تشخیص مبدئی را ارائه دهد، اما تنها یک تخصصی سلامت روانی تجربه و مهارت‌های لازم را برای تشخیص قطعی بیماری دوقطبی دارد.
درمان اختلال دو قطبی
اگرچه کارشناسان هنوز درباره علت دقیق اختلال دوقطبی مطمئن نیستند، اما موفق به توسعه یک رده از درمان‌های موثر بوده‌اند که به افراد کمک می‌کند برای مدیریت وقایع خلقی خود اقدام کنند.
برای بسیاری از افراد، درمان شامل ترکیبی از روان‌درمانی و داروی می‌باشد.
پیدا کردن بهترین روش درمان برای شما ممکن است نیاز به آزمون و خطا داشته باشد. برخی داروها برای برخی افراد بهتر عمل می‌کنند. ممکن است یک ماه یا دو ماه طول بکشد تا شما از مزایای کامل برنامه درمانی بهره‌مند شوید.
استراتژی‌های خودکمکی برای اختلال دوقطبی در اثر شدت بیماری و شخص متفاوتی کارآمدی متفاوتی دارند. برخی افراد می‌یابند بهتر است به گروه پشتیبانی ملحق شوند، کتاب‌هایی که استراتژی‌های خودکمکی موثر را توضیح می‌دهد بخوانند و یا یک خاطره‌نویسی داشته باشند
می‌توانید در کاغذ یا از طریق یک برنامه خاطره‌نویسی یا برنامه مخصوص خلقیت نوشته خود را بنویسید.
یکی از بزرگترین چالش‌های درمان اختلال دوقطبی پیدا کردن و حفظ روال درمانی است که بهترین عملکرد برای شما در طولانی‌مدت را دارد.
بیشتر افرادی که این وضعیت را دارند، برای بیشتر زندگی‌شان دارو می‌خورند، اما حفظ دوز دارو هنگامی که سال‌ها پس از آن همه چیز خوب به نظر می‌رسد، چالش برانگیز است.
داروهایی که در این وضعیت تجویز می‌شود، شامل استحکام‌دهنده‌های خلقی نظیر لیتیم هستند. برخی از درمان‌ها ممکن است شامل استفاده از داروهای اضافی مانند ضدصرع، ضدافسردگی و یا ضدروان‌پریشی باشد.
چقدر درمان‌ها موثر هستند؟
با درمان مناسب، پیش بینی برای فردی با اختلال دوقطبی مثبت است. بیشتر مردم به دارو پاسخ می دهند.
لیتیوم درمان اولیه ای است که متخصصان بهداشتی برای درمان اختلال دوقطبی به آن روی می آورند. چند دهه تحقیق نشان داده است که لیتیوم موثر است. حدود 40% تا 50% از افرادی که لیتیوم را برای درمان اختلال دوقطبی مصرف می کنند به آن پاسخ می دهند.
تحقیقات نشان می دهد که لیتیوم به کاهش حملات مانیک (بیماری دو قطبی) و خطر خودکشی کمک می کند. اما تاثیرات آن در حملات افسردگی کمتر واضح است.
تجزیه و تحلیل مطالعات نیز نشان داد که لیتیوم نسبت به داروی تقلیدی در جلوگیری از بازگشت حملات مانیک بهتر عمل می کند.
زندگی با اختلال دوقطبی
زندگی با اختلال دوقطبی چالش‌های زیادی را در روزمره با خود به همراه دارد. چه برنامه‌های موفق و بلندمدتی برای حفظ سلامتی، پایبندی به درمان‌ها و حفظ تعادل روحی وجود دارد؟
یک جنبه مهم از زندگی با این شرایط یادگیری ساخت روزانه و پایبندی به آنها است، به هر قیمتی. اگر از دنبال کردن روال خود منصرف شوید، ممکن است با حملات مانیک یا افسردگی مواجه شوید.
اگر از داروی تثبیت کننده خلق و خوی خود دست بردارید، ممکن است نیز با حملات مانیک یا افسردگی روبرو شوید.
چند علتی برای دست کم کردن افراد از مصرف داروهایشان وجود دارد. آنها می‌توانند بخواهند از عوارض جانبی آنها که می تواند شامل افزایش سریع وزن برای داروهای ضد روانپزشکی باشد، خودداری کنند یا شاید به دنبال حس خوب حملات مانیا و هیپومانیا باشند.
گفتگو با دیگرانی که تجربه‌های مشابهی داشته‌اند و خواندن تجربیات دیگران از طریق وبلاگ‌های مخصوص اختلال دوقطبی می‌تواند مفید باشد.
همچنین، برخی راهکارهای خودکمک را در قالب برنامه جامع درمانی خود امتحان کنید.
اگر عزیزی دارید که با اختلال دوقطبی دست و پنجه نرم می‌کند، شاید بخواهید به او کمک کنید، اما نمی‌دانید چگونه. این مقاله شما را در ارائه راهنمایی‌هایی برای حمایت از عزیزان با اختلال دوقطبی یاری می‌کند.
چگونه کمک بگیریم
برای شروع سفر بهبود خود با اختلال دوقطبی، راه‌های زیادی وجود دارد. بسیاری از افراد با صحبت با پزشک خانواده درباره علائم خود شروع می‌کنند.
با یک متخصص سلامت روان مانند یک روانپزشک یا روان‌شناس به طور فوری مشورت کنید. با توجه به آموزش تخصصی و تجربه گسترده آنها در درمان اختلالات سلامت روان، این حرفه‌ای‌ها می‌توانند تشخیص دقیق‌تری از سلامت روانی شما نسبت به پزشک خانواده ارائه دهند.
شاید برای شما هم مفید باشد
کاملا مشخصه متن توسط یک نویسنده یا مترجم ضعیف ترجمه شده
خيلي برام جالب و اموزنده بود تشكر