آرام کردن کودکان می‌تواند یکی از چالش‌هایی باشد که والدین در روزمره خود با آن مواجه می‌شوند.
چه چیزی خودآرامبخش است
خودآرام‌بخشی نوعی تنظیم هیجان است که به ما کمک می‌کند تا احساسات منفی خود را در هنگام پریشانی کاهش دهیم. این کار با نظارت، ارزیابی، و اصلاح واکنش‌های عاطفی ما انجام می‌شود.
خودآرام‌بخشی می‌تواند به روش‌های مختلفی انجام شود، از جمله:
- تمرینات تنفس عمیق
- تکنیک‌های تصویرسازی ذهنی
- تمرینات گوش دادن به موسیقی
- ماساژ
- طب سوزنی
[elementor-template id="9144"]
خودآرام‌بخشی مزایای زیادی برای سلامت جسمی و روانی ما دارد، از جمله:
- کاهش استرس و اضطراب
- بهبود کیفیت خواب
- افزایش تمرکز و توجه
- کاهش درد
- افزایش سیستم ایمنی بدن
خودآرام‌بخشی یک مهارت مهم است که می‌تواند به ما کمک کند تا با چالش‌های زندگی کنار بیایم و احساس بهتری داشته باشیم.
اهمیت خود تسکین دهنده برای کودکان نوپا
[elementor-template id="17535"]
نوزادان برای بقا به سیستم برانگیختگی قوی نیاز دارند. این سیستم به آنها کمک می‌کند تا از خطرات احتمالی آگاه شوند و والدین خود را برای کمک صدا بزنند.
با این حال، سیستم‌های تنظیم احساسات نوزادان در ابتدا نابالغ است. آنها ممکن است برخی از رفتارهای خودآرامبخش اولیه مانند مکیدن انگشت شست یا چرخاندن موهای خود را انجام دهند، اما نمی‌توانند مهارت‌های خودآرامبخش پیشرفته‌تری را برای مدیریت موقعیت‌های دشوار به تنهایی توسعه دهند.
اگر کودکان نوپا حمایت رشدی کافی دریافت نکنند، ممکن است روش‌های خودآرامبخش نامناسبی ایجاد کنند که منجر به رفتارهای مشکل‌ساز در آینده مانند رفتارهای ضد اجتماعی یا اعتیاد به مواد مخدر شود.
اختلال اضطراب شدید در دوران کودکی می‌تواند منجر به اختلال هراس و سایر اختلالات اضطرابی در بزرگسالی شود.
بنابراین، خودآرام‌سازی برای کودکان ضروری است. این مهارت نه تنها به آنها کمک می‌کند تا در زمان‌های ناراحتی آرام شوند، بلکه به آنها کمک می‌کند تا مهارت‌های مقابله‌ای موثری را برای کل زندگی خود توسعه دهند.
رفتارهای آرام کردن کودکان ناسازگار
[elementor-template id="17543"]
رفتارهای آرام‌بخش کودکان که ناسازگار هستند، رفتارهایی هستند که تکراری هستند و به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره کودک تأثیر می‌گذارند. این رفتارها اغلب به عنوان راهی برای مقابله با استرس یا اضطراب استفاده می‌شوند.
برخی از نمونه‌های رفتارهای آرام‌بخش کودکان که ناسازگار هستند عبارتند از:
[elementor-template id="17539"]
چرخش مو
تکان دادن بدن
مکیدن انگشت شست یا شیء
جویدن ناخن (ویدیو ناخن جویدن را در آپارات ایلان ببینید.)
گاز گرفتن شیء
چیدن کوتیکول
چیدن پوست
برداشتن بینی
کشیدن مو
کوبیدن سر
برش پوست
گریان
خوردن بیش از حد
این رفتارها می‌توانند برای کودک و خانواده او مشکلاتی ایجاد کنند. آنها می‌توانند منجر به آسیب فیزیکی، مشکلات اجتماعی و تحصیلی، و اختلال در روابط شوند.
اگر کودک شما رفتارهای آرام‌بخش ناسازگاری را نشان می‌دهد، مهم است که با یک متخصص بهداشت روان مشورت کنید. متخصصان ایلان می‌توانند به شما کمک کنند تا علت رفتار کودک خود را درک کنید و راه‌هایی برای مدیریت آن پیدا کنید.
در اینجا چند نکته برای کمک به کودکان به توسعه رفتارهای آرام‌بخش سالم آورده شده است:
به کودک خود کمک کنید تا احساسات خود را شناسایی و بیان کند.
به کودک خود روش‌های سالمی برای مدیریت استرس و اضطراب بیاموزید.
یک محیط آرام و حمایتی برای کودک خود فراهم کنید.
با کمک و حمایت شما، کودک شما می‌تواند یاد بگیرد که چگونه به طور سالم با احساسات خود کنار بیاید.
همچنین بخوانید: اثرات استرس بر رشد کودک
چگونه تکنیک های آرام کردن کودکان را آموزش دهیم؟
آموزش تکنیک های تطبیقی آرام کردن کودکان شامل مراحل زیر است.
قبل از خودتنظیمی، تنظیم مشترک انجام دهید
کودکان نمی‌توانند خودآرام‌سازی را به تنهایی بیاموزند. آنها به کمک والدین خود نیاز دارند تا یاد بگیرند که چگونه احساسات خود را مدیریت کنند.
اولین قدم برای کمک به کودکان در یادگیری خودآرام‌سازی، هماهنگ‌سازی با آنها است.
هماهنگ‌سازی به این معناست که والدین با کودک خود ارتباط برقرار می‌کنند و به احساسات او توجه می‌کنند. آنها کودک خود را حمایت می‌کنند و به او کمک می‌کنند تا احساس آرامش کند.
راه‌های مختلفی برای هماهنگ‌سازی با کودک وجود دارد، از جمله:
- کودک خود را در آغوش بگیرید و با او صحبت کنید.
- به او بگوید که احساسات او را می‌فهمید.
- به او کمک کنید تا راه‌های سالمی برای بیان احساسات خود پیدا کند.
هنگامی که کودک شما احساس آرامش می‌کند، می‌تواند شروع به یادگیری خودآرام‌سازی کند.
برای کمک به کودک خود در یادگیری خودآرام‌سازی، می‌توانید کارهای زیر را انجام دهید:
- به او روش‌های مختلف خودآرام‌سازی را نشان دهید، مانند تنفس عمیق، گوش دادن به موسیقی، یا خواندن یک کتاب.
- هنگامی که کودک شما از روش‌های خودآرام‌سازی استفاده می‌کند، او را تشویق کنید.
- در صورت لزوم، به کودک خود کمک کنید تا از روش‌های خودآرام‌سازی استفاده کند.
با کمک و حمایت شما، کودک شما می‌تواند یاد بگیرد که چگونه احساسات خود را مدیریت کند و به طور سالم با چالش‌های زندگی کنار بیاید.
از تکنیک های خود تسکین دهنده استفاده کنید
والدین می‌توانند از تکنیک‌های خودآرام‌سازی زیر برای کمک به کودکان مضطرب یا عصبانی استفاده کنند:
- تغییر جهت توجه: والدین می‌توانند با خواندن کتاب، آواز خواندن، یا بازی با کودک، توجه او را از منبع اضطراب دور کنند.
- لمس فیزیکی: لمس آرام‌بخش، مانند در آغوش گرفتن، نوازش، یا تکان دادن، می‌تواند به کودک کمک کند تا احساس آرامش کند. لمس فیزیکی همچنین می‌تواند باعث ترشح هورمون اکسی توسین شود که می‌تواند به کاهش اضطراب کمک کند.
- تحریک ریتمیک: تحریک مداوم، مانند تکان دادن، قنداق کردن، صدای سفید، یا ضربان قلب انسان، می‌تواند به کاهش اضطراب کمک کند.
[elementor-template id="17543"]
نکات مهم:
- مدت و شدت تحریک باید کافی باشد تا کودک را آرام کند.
- والدین باید به نشانه‌های کودک توجه کنند تا مطمئن شوند که او بیش از حد تحریک نمی‌شود.
- والدین باید صبور باشند و به کودک کمک کنند تا آرام شود.
در اینجا چند نمونه از نحوه استفاده از این تکنیک‌ها آورده شده است:
اگر کودک شما در حال گریه است، می‌توانید او را در آغوش بگیرید و به آرامی با او صحبت کنید.
اگر کودک شما هنگام خوابیدن مشکل دارد، می‌توانید او را به آرامی تکان دهید یا با صدای سفید بخوابانید.
اگر کودک شما در یک محیط جدید احساس ناراحتی می‌کند، می‌توانید او را در آغوش بگیرید یا با او بازی کنید تا احساس آرامش کند.
با استفاده از تکنیک‌های خودآرام‌سازی، والدین می‌توانند به کودکان خود کمک کنند تا یاد بگیرند که چگونه در هنگام اضطراب یا عصبانیت خود را آرام کنند.
به نشانه ها توجه کنید
برای کمک به کودکان در تنظیم احساسات خود، مهم است که به نشانه‌های آنها توجه کنیم.
نشانه‌های پریشانی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- گریه
- فریاد زدن
- ضربه زدن یا پرتاب کردن اشیا
- قرمز شدن یا عرق کردن
- تنفس سریع یا نفس نفس زدن
- لرزش
- تکان دادن پاها یا دست‌ها
اگر متوجه شدید که کودک شما یکی از این نشانه‌ها را نشان می‌دهد، مهم است که به او کمک کنید تا آرام شود.
در اینجا چند نکته برای کمک به کودکان در تنظیم احساسات خود آورده شده است:
- به آرامی و با صدای ملایم با کودک خود صحبت کنید.
- کودک خود را در آغوش بگیرید یا او را نوازش کنید.
- به کودک خود کمک کنید تا توجه خود را به چیز دیگری معطوف کند.
- به کودک خود کمک کنید تا روش‌های سالمی برای بیان احساسات خود پیدا کند.
با توجه به نشانه‌های کودک خود و ارائه کمک و حمایت مناسب، می‌توانید به او کمک کنید تا یاد بگیرد که چگونه احساسات خود را به طور سالم مدیریت کند.
مراقبت حساس، پاسخگو و مداوم ارائه دهید
برای تقویت توانایی تنظیم عاطفی کودکان، مراقبتی حساس، پاسخگو و مداوم ارائه دهید. کودکان نه تنها یاد می‌گیرند چگونه در مواقع ناراحتی خود را آرام کنند، بلکه فعل و انفعالات روزمره که باعث ایجاد دلبستگی ایمن می‌شود نیز به تنظیم عاطفی آنها کمک می‌کند. در تعاملات روزانه والدین باید سازگار و پاسخگو باشند. پاسخ به نیازهای یک کودک خردسال به آنها می‌آموزد که اهمیت دارند. ثبات به کودکان خردسال می‌آموزد که به دیگران اعتماد کنند. هنگامی که والدین حساس و پرورش‌دهنده باشند، کودکان یاد می‌گیرند چگونه با اطمینان و شادی با دیگران ارتباط برقرار کنند. اگر کودکان اعتماد و وابستگی ایمنی به والدین خود داشته باشند، احتمالاً استراتژی‌های مؤثر و احساس آرامش ایجاد می‌کنند. زمانی که کودک به والدین پاسخ می‌دهد و والدین نیز به نوبه خود به کودک پاسخ می‌دهند، گفتگو شکل می‌گیرد و رابطه شکل می‌گیرد. روابط ما با دیگران اغلب به ما انگیزه می‌دهد تا رفتارمان را تغییر دهیم، درباره احساساتمان بیشتر بدانیم و احساساتمان را تنظیم کنیم.
به آنها کمک کنید تمرین کنند
یادگیری خودآرام‌سازی نیازمند تمرین است، مانند هر مهارت جدید دیگری. اجازه دهید کودکان با استرس خفیف تا متوسطی مواجه شوند تا تکنیک‌های آرامش‌بخش خود را تمرین کنند. برای توسعه مهارت‌های مقابله‌ای سالم، کودکان نیازمند استرس خفیف و متوسط، الگوهای مقابله‌ای مثبت و حمایت متناسب با سن خود هستند. آنها احساسات و ابرازهای بزرگ خود را در حالی که والدینشان به روش‌های مختلف آرامش‌بخشی ارائه می‌دهند، مشاهده و کشف می‌کنند.
صبور باش
یادگیری خودآرام‌سازی یک فرایند تدریجی است. همانطور که کودکان راه‌های آرام کردن خود را آزمایش می‌کنند، از طریق آزمون و خطا یاد می‌گیرند. اغلب، والدین زمانی که فرزندانشان مضطرب هستند یا وقتی مرتکب اشتباه می‌شوند، احساس ناراحتی می‌کنند. در پاسخ، سعی می‌کنند سریعاً احساسات را از بین ببرند. اما داشتن احساسات، حتی اگر ناراحت‌کننده باشند، اشکالی ندارد. باید صبور بود تا فرزندان یاد بگیرند و تمرین کنند تا روش‌های مقابله‌ای خود را کامل کنند. در موقعیت‌های استرس‌زا، آنها همچنان به کمک نیاز دارند تا آرام شوند و تنظیم کنند، اما با بزرگ‌تر شدن و تسلط بر این مهارت مهم، کم‌کم مستقل‌تر می‌شوند.
والدین خود آرام بخش
یک شکل مؤثر خودتنظیمی را مدل کنید. برای هماهنگی با کودکان، والدین باید مهارت‌های نظارتی خود را به کار گیرند. به فرزندتان نشان دهید چطور احساسات قوی مانند غلبه بر ناامیدی، عصبانیت یا فرسودگی کاری را به شیوه‌ای سالم مدیریت کند. وقتی آرام و متعادل هستید، از فرزندتان حمایت می‌کنید.
چه زمانی نوزادان یا کودکان نوپا می توانند خود را آرام کنند
توانایی نوزاد در خودآرام‌سازی به خلق و خوی او، محیط و واکنش والدینش به پریشانی‌اش بستگی دارد که تحت تأثیر باورهای فرهنگی، سلامت روانی و تجربیات نوزاد در دوران رشد است. عواملی وجود دارند که می‌توانند بر زمانی که کودکان نوپا می‌توانند خودآرام‌سازی را یاد بگیرند، تأثیر بگذارد.
خلق و خوی کودک
خلق و خوی تعیین می‌کند کودکان تا چه حد به راحتی می‌توانند خود را تنظیم کنند. خلق و خوی‌های متفاوت بر شدت تجربه و ابراز احساسات کودکان تأثیر می‌گذارد. محرک‌هایی مانند نور و سروصدا واکنش‌های متفاوتی را در آنها ایجاد می‌کند. آنها همچنین توجه، تغییرات و انتقال را به شیوه‌های متفاوتی مدیریت می‌کنند. به عنوان مثال، نوزادانی که احساسات شدیدتری تجربه می‌کنند ممکن است برای آرام کردن خود مشکل داشته باشند. در مقابل، کسانی که می‌توانند توجه خود را از محرک‌های تحریک‌کننده منحرف کنند، آرام‌ترند و کمتر تحت تأثیر احساسات منفی والدین یا دیگران قرار می‌گیرند.
محیط
محیط‌های نامطلوب اولیه می‌تواند به سیستم‌های خودتنظیمی کودک آسیب برساند. هنگامی که کودکان تحت استرس مزمن بزرگ می‌شوند، سیستم واکنش به استرس آنها برای سازگاری با موقعیت‌های خطرناک و غیرقابل پیش‌بینی توسعه می‌یابد. این سازگاری‌ها که به کودکان اجازه می‌دهد در شرایط نامساعد بزرگ شوند، می‌تواند بر سلامت جسمی و عاطفی آنها تأثیر بگذارد و توانایی‌شان را برای آرام‌کردن خودشان در هنگام بزرگ‌شدن به خطر بیندازد.
باور فرهنگی
ارزش‌ها، باورها و شیوه‌های تربیتی فرهنگ‌های مختلف بر نحوه یادگیری خودآرام‌بخشی تأثیر می‌گذارد. گریه نوزادانی که هنوز یاد نگرفته‌اند خود را آرام کنند رایج است و بخشی از روند طبیعی رشد محسوب می‌شود. اگرچه حملات گریه در فرهنگ‌ها مشابه است و زمان‌بندی آنها یکسان است، اما مدت زمان گریه در هنگام شیردهی و حمل نوزاد در برخی فرهنگ‌ها رایج‌تر است که نشان‌دهنده قابلیت‌های بهتر خودآرام‌بخشی در این نوزادان است.
سلامت جسمی و روانی
احساسات والدین یک عامل تعیین‌کننده مهم است. نوزادانی که مادرانشان دچار مشکلات روانی مانند افسردگی و اضطراب یا مشکلات جسمی مانند بارداری‌های سخت و زایمان‌های آسیب‌زا هستند، در سه ماهگی گریه‌های مداوم بیشتری دارند که نشان‌دهنده توانایی کمتر آنها در خودآرام‌بخشی است.
کودکی خود والدین
والدینی که در کودکی با آنها به اندازه کافی حساس و پاسخگو رفتار نشده است، ممکن است در پاسخگویی مناسب به نیازهای عاطفی فرزندشان دچار مشکل شوند.
این والدین ممکن است رفتارهایی مانند در آغوش گرفتن کودک در حالت عصبانیت را نامناسب یا حتی تهدیدآمیز تلقی کنند. آنها ممکن است احساس کنند که کودک آنها در حال کنترل آنها است یا اینکه نمی توانند احساسات خود را مدیریت کنند.
این نگرش ها می تواند مانع از ارائه مراقبت های مورد نیاز کودک شود. والدین ممکن است از در آغوش گرفتن کودک خود در حالت عصبانیت خودداری کنند، یا ممکن است به روشی خشن یا غیرمؤثر با او رفتار کنند.
این نوع تعاملات می تواند به رشد عاطفی کودک آسیب برساند. کودکانی که نیازهای عاطفی آنها به طور مناسب برآورده نمی شود، ممکن است در تنظیم احساسات خود مشکل داشته باشند و در معرض خطر ابتلا به مشکلات رفتاری، اضطراب و افسردگی باشند.
در اینجا چند نکته برای والدینی که در پاسخگویی به نیازهای عاطفی فرزندشان دچار مشکل هستند آورده شده است:
- به یاد داشته باشید که کودک شما در حال یادگیری نحوه مدیریت احساسات خود است.
- به نشانه های عاطفی کودک خود توجه کنید و به او کمک کنید تا احساسات خود را شناسایی و بیان کند.
- با کودک خود در مورد احساسات خود صحبت کنید و به او نشان دهید که احساسات او پذیرفته شده است.
- با کمک و حمایت شما، کودک شما می تواند یاد بگیرد که چگونه احساسات خود را به طور سالم مدیریت کند.
نظرات نهایی در مورد خودآرامی در کودکان
دانستن این نکته مهم است که والدین نقش بسزایی در رشد مهارت‌های خودآرام‌بخشی در کودکان خردسال دارند. اگر با عصبانیت یا بی‌حوصلگی به احساسات کودک واکنش نشان دهیم، او یاد نمی‌گیرد که به احساسات خود احترام بگذارد. وقتی با آرامش به غم و عصبانیت کودک پاسخ می‌دهیم، به او کمک می‌کنیم این احساسات را بپذیرد و راه‌های مؤثری برای زندگی با آنها پیدا کند.
[elementor-template id="17547"]
اولین نظر را شما بنویسید