بسیاری از والدین تعجب می کنند که چگونه به کودکی که بی انگیزه است انگیزه بدهند. امتحان کردن راهبردهای انگیزشی مختلف گاهی شبیه پرتاب اسپاگتی به دیوار است. اما اگر درک کنید که چگونه انگیزه در مغز شکل می گیرد، می توانید به طور سیستماتیک تشخیص دهید که چه چیزی می تواند انگیزه کودک شما را ایجاد کند.
چرا فرزندم بی انگیزه است
اگرچه برای بچه‌ها عادی است که در مورد چیزهایی که دوست ندارند بی‌انگیزه باشند، برای آنها عادی نیست که برای انجام کاری بی‌انگیزه باشند .دلایل زیادی وجود دارد که چرا کودک کاملاً انگیزه ندارد، اما “ تنبل ” معمولاً یکی از آنها نیست.
علم به ما می گوید که فقدان انگیزه ارتباطی با تأثیر ناکافی انتقال دهنده های عصبی به نام دوپامین دارد.
مواردی که می توانند اثربخشی سیستم دوپامین را کاهش دهند عبارتند از:
- فشار
- اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD)
- آسیب هایی مانند سوء استفاده، بلایای طبیعی، خشونت و مرگ یکی از عزیزان
- اختلالات روانی مانند افسردگی
- اعتیاد به مواد
پسر (یا دختر) من انگیزه ای برای انجام هیچ کاری ندارد
1) هیچ انگیزه ای برای انجام هیچ کاری وجود ندارد
اولین قدم اینجاست: ببینید آیا واقعاً به هیچ چیز علاقه ای ندارد یا فقط به چیزهایی که شما می خواهید به آنها علاقه مند است علاقه ای ندارند
اگر فرزند شما به انجام تکالیف مدرسه یا کارهای خانه اهمیتی نمی دهد، اما در غیر این صورت به فعالیت های دیگری مانند گپ زدن با دوستان یا بازی های ویدیویی می پردازد، در این صورت واقعاً مشکل انگیزه دارید. اگر اینطور است لطفا به دو لینک بالا مراجعه کنید.
با این حال، اگر واقعاً فرزند شما نمی‌خواهد کاری انجام دهد، به ویژه در زمینه بهداشت، ممکن است اتفاق دیگری در حال رخ دادن باشد و باید توجه بیشتری داشته باشید تا بفهمید که چه چیزی باعث آن می‌شود.
همچنین بخوانید : چرا دوره ی نوجوانی اهمیت دارد؟
2) وضعیت روحی فرزندتان را رعایت کنید
اگر فرزندتان در همه چیز انگیزه ندارد، مدتی را صرف مشاهده رفتار او کنید.به دنبال نشانه هایی از مسائل روانی مانند افسردگی یا اضطراب باشید.
نوجوانی که از انجام کاری امتناع می ورزد یا نمی خواهد کاری انجام دهد، ممکن است دچار آنهدونیا شود. آنهدونیا، فقدان علاقه یا لذت در پاسخ به تجربیات خوشایند، از علائم افسردگی است.اگر مشکوک هستید که فرزندتان مشکلات روانی دارد، در اسرع وقت از متخصص کمک بگیرید.
اگر کودک شما با این مسائل سروکار دارد، بسیار سخت است، اگر نگوییم غیرممکن، “خود را جمع کند”. هیچ استراتژی انگیزشی یا گفتگوی سریع با این شرایط پزشکی کار نخواهد کرد.
3) به رفتار فرزندتان توجه کنید
دریابید که آیا اعتیاد به مواد مخدر در بی انگیزگی کودک شما نقش دارد یا خیر.همچنین، دریابید که آیا آنها با مسائلی مانند سوء استفاده یا خشونت سروکار دارند که شما از آن بی خبرید.
گاهی اوقات، بچه‌ها وقتی با این موقعیت‌ها مواجه می‌شوند، خیلی می‌ترسند که به والدین خود بگویند. آنها همچنین ممکن است توسط سوء استفاده کننده تهدید شوند که به کسی نگویند.
اگر کودکی با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم می کند، تکالیف مدرسه اصلاً چیزی نخواهد بود که به آن اهمیت می دهد.
4) توانایی تمرکز کودک خود را بررسی کنید
کودکانی که ADHD (اختلال کمبود توجه و بیش فعالی) دارند اغلب تنبل و بی انگیزه هستند.همه کودکان مبتلا به ADHD علائم بیش فعالی را نشان نمی دهند. برخی از کودکان ADHD عمدتاً بی توجه هستند و تشخیص آنها دشوارتر است و بنابراین معمولاً کمک مورد نیاز خود را دریافت نمی کنند.
اگر متوجه شدید فرزندتان در تمرکز مشکل دارد، با یک روانپزشک یا پزشک کودکتان مشورت کنید.
عدم تمرکز نیز می تواند از علائم افسردگی باشد8. می توانید از معلم فرزندتان بخواهید که هر گونه اختلال یادگیری را بررسی کند.
راهبردهای انگیزشی به تنهایی احتمالاً برای کودکان ADHD یا کسانی که دارای اختلال یادگیری هستند بی اثر خواهد بود.
5) استرس را در زندگی فرزندتان کاهش دهید
همچنین بخوانید:
استرس شایع ترین مشکل برای بچه های بی انگیزه است.پس از بررسی و رد کردن شماره 1-4، روی کاهش استرس در زندگی خانوادگی کار کنید. و به کودک خود مهارت های مقابله ای را آموزش دهید .
حتی اگر کودک شما به طور مشهودی تحت استرس نباشد، باز هم می تواند در درون خود با هر تعداد از عوامل استرس زا دست و پنجه نرم کند.
در اینجا برخی از عوامل استرس زای رایجی که کودکان بی انگیزه در زندگی روزمره خود با آن مواجه هستند، آورده شده است.
آ)استرس مزمن ناشی از ناله و فریاد والدین
متأسفانه، رایج ترین استرس برای بچه ها از والدین خوش نیت آنها ناشی می شود.معمولا اینجوری شروع میشه…
وقتی کودکی بی انگیزه به نظر می رسد، والدین نگران او سعی می کنند آن را برطرف کنند. آنها ممکن است با تشویق و اصرار شروع کنند که سپس به نق زدن، تنبیه یا دادن عواقب مصنوعی تبدیل می شود. اینها همه نمونه هایی از انگیزه بیرونی هستند که اثر معکوس دارند.
کودکی که در ابتدا فقط از مشق شب بیزار بود، اکنون به دلیل استرس مزمن برای یافتن انگیزه برای انجام هر کاری تلاش می کند.
این مشکل در دوره آموزش از راه دور بیداد می کند.
در مارس 2020، زمانی که مدارس به طور ناگهانی تعطیل شدند و دانش آموزان مجبور شدند آموزش از راه دور را بدون آمادگی شروع کنند، دنیا وارونه شد. آنها نمی توانستند برای بازی یا دیدن دوستان خود به بیرون بروند. این یک تجربه بسیار استرس زا برای کودکان بود.
بسیاری از بچه ها بی انگیزه بودند و نمی توانستند در کلاس تمرکز کنند.
والدین مضطرب روی کلاس‌های زوم خود شناور می‌شوند، تکالیف خود را زیر نظر می‌گیرند و از آنها می‌خواهند درس بخوانند.
میزان استرسی که آنها تجربه کردند را تصور کنید. در نهایت، آنها تقریباً به همه چیز علاقه خود را از دست دادند.
هنگامی که والدین برای رفع آن تلاش بیشتری کردند، بچه‌ها یا درگیر جنگ قدرت شدند یا گوشه‌گیرتر شدند. بدتر و بدتر شد.
اگر در طول آموزش از راه دور روی شانه های فرزندتان معلق بوده اید، می دانید که این انگیزه در کودک شما ایجاد نمی کند.
راه حل؟
رویکرد فرزندپروری RELAX و LET GO را اتخاذ کنید .
دهه‌ها مطالعه تأیید کرده‌اند که خودمختاری یک نیاز بیولوژیکی ذاتی در انسان است.
تا زمانی که شما به تلاش برای کنترل یادگیری او و تحت فشار قرار دادن آنها ادامه دهید، انگیزه درونی کودک شما برای موفقیت در زندگی ایجاد نمی کند .
آنها نه تنها در مدرسه شکست می خورند، بلکه استرس مزمن باعث از دست دادن انگیزه آنها برای انجام هر کار دیگری می شود.
در دراز مدت، استرس مزمن می تواند منجر به علائم افسردگی و اضطراب شود.
رها کردن برای والدین ترسناک است.
فرزند شما ممکن است شکست هایی را تجربه کند. اما عقب نشینی موقت به کودک شما اجازه می دهد تا استقلال خود را اعمال کند و پیامد واقعی عمل خود را بیاموزد.
شکست زودتر همیشه بهتر از دیرتر در دراز مدت است. آن وقت است که می توانند صاحب تحصیلات خود شوند.
فرزند شما نمی تواند این کار را انجام دهد، اگر شما به جای او تصمیم بگیرید، چه برسد به استرسی که انگیزه درونی او را از بین می برد.
ب) استرس عملکرد مدرسه
عقب افتادن از مدرسه در حال حاضر به اندازه کافی استرس زا است، حتی اگر فرزند شما آن را نشان ندهد. اگر این اتفاق افتاد، با مدیریت خرد مطالعه فرزندتان به آن اضافه نکنید.محققان دریافته‌اند که کودکان مشارکت والدین مانند کمک، نظارت و تصمیم‌گیری را نشان‌دهنده بی‌کفایتی می‌دانند که منجر به از دست دادن اعتماد به نفس می‌شود، که باز هم استرس‌زا است و به موقعیت کمک نمی‌کند.
پدر و مادری حامی باشید و عزت نفس فرزندتان را با بازخوردهای مثبتی مانند تمجیدها بالا ببرید تا بتواند احساس موفقیت داشته باشد. در صورت نیاز به آرامی آنها را در جهت درست راهنمایی کنید.اگر فرزندتان در مدرسه مشکل دارد، بهترین کار این است که با او صحبت کنید.
دریابید که آیا چیزی وجود دارد که بتوانید به آنها کمک کنید. آیا آنها برای از بین بردن حواس پرتی، مدیریت زمان، سازماندهی و غیره به کمک شما نیاز دارند؟ پیشنهاد کمک کنید و در صورت امتناع آن را بپذیرید. آنها باید در صندلی راننده آینده خود باشند.
ج. استرس اجتماعی
برای بسیاری از جوانان، به‌ویژه دختران نوجوان، پیمایش در صحنه‌های اجتماعی پیچیده یک استرس‌زا است.
به دلیل زمان صرف شده با همسالان و اهمیت روابط بین فردی نزدیک در اوایل نوجوانی، استرس اجتماعی به عنوان تهدیدی برای نه تنها انگیزه، بلکه بهزیستی روانی نیز برجسته می شود.
استرس اجتماعی می تواند ناشی از فشار همسالان یا تجربه تغییرات بلوغ باشد. طرد و قربانی شدن همسالان به طور مداوم با مسائل روانی در نوجوانان مرتبط بوده است.
در حالی که والدین نمی‌توانند مستقیماً استرس اجتماعی فرزندشان را کاهش دهند، مطمئناً می‌توانند به او گوش دهند. اینکه بتوانید فرزندتان را بشنوید و در کنار او باشید، مهم نیست که چه بخش بزرگی از تربیت بچه‌های سازگار است .
همچنین می توانید حلقه اجتماعی فرزندتان را به روشی غیر مداخله جویانه زیر نظر بگیرید تا مطمئن شوید که دوستان با رفتارهای انحرافی مانند بزهکاری، مشروبات الکلی، سوء مصرف مواد و غیره مرتبط نیستند.
همچنین، دریابید که آیا آنها در محیط یادگیری خود با مشکلات دیگری مواجه هستند یا خیر.
آیا آنها با معلم یا همکلاسی خاصی کنار نمی آیند؟ آیا فرزند شما مورد آزار و اذیت قرار می گیرد؟ همه این مشکلات می تواند بر انگیزه فرزند شما تأثیر بگذارد.
6) یک رابطه خوب ایجاد کنید
دوستی تنها نوع رابطه ای نیست که می تواند فرزند شما را تحت فشار قرار دهد و بر رفتار فرزند شما تأثیر بگذارد. رابطه والدین و فرزند نیز بسیار مهم است.
روابط مبتنی بر مراقبت از یکدیگر است. به فرزندتان نشان دهید که به چیزی بیش از نمرات خوب اهمیت می دهید. آنها را بشناسید و علاقه خود را به آنها نشان دهید.عشق به ما انگیزه می دهد.تنبیه، نق زدن و فریاد زدن اینطور نیست. آنها فقط به انگیزه بیرونی کوتاه مدت منجر می شوند.
اما انرژی مثبت و نیت خوب باعث تغییر نگرش فرزند شما می شود. تغییر زمان می برد، اما تغییر خواهد کرد.
7) دریابید که چه چیزی باعث انگیزه کودک شما می شود
انگیزه پیچیده است زیرا…مغز انسان پیچیده است!
اگر در اینترنت جست‌وجو کنید، فهرست‌های پس از فهرستی از چیزهایی را پیدا خواهید کرد که می‌توانید سعی کنید ببینید آیا آنها
انگیزه کودک شما را ایجاد می‌کنند یا خیر. مثل این است که اسپاگتی را به دیوار پرتاب کنید تا ببینید کدام چوب می چسبد.
این رویکرد به احتمال زیاد کارساز نخواهد بود و برای شما و فرزندتان نا امیدی ایجاد خواهد کرد.
در عوض، می‌توانید به طور سیستماتیک علت اصلی انگیزه‌های فرزندتان را پیدا کنید .
8) اجازه فعالیت های ترویج دهنده دوپامین را بدهید
بازی های ویدیویی را به خاطر دارید که از دیدن مدام فرزندتان متنفرید؟ این در واقع تلاش ناخودآگاه کودک شما برای افزایش سطح دوپامین در مغز است. باعث می شود احساس بهتری داشته باشند.
به همین دلیل است که وقتی در مورد بازی کودکتان نق می زنید، آنها بیشتر بازی می کنند. آنها صرفاً در تلاش هستند تا انگیزه از دست رفته خود را که ناشی از نق زدن شماست دوباره پر کنند. بنابراین با نق زدن در مورد آن اثر خوب را خنثی نکنید.
والدین اغلب نگران اعتیاد فرزندانشان به بازی های ویدیویی هستند.
اعتیاد شامل عدم کنترل یک فعالیت خاص تا حدی است که باعث آسیب شود. اگر کودک شما بتواند کنسول بازی را زمین بگذارد و برای شام به خانواده بپیوندد، پس کودک شما معتاد نیست.
بازی های ویدیویی وقتی در حد اعتدال انجام شوند بد نیستند. مطالعه‌ای که در دانشگاه آکسفورد انجام شد نشان داد که سطح متوسط بازی‌های ویدیویی (کمتر از 3 ساعت) اثرات منفی ندارد.
علاوه بر نیازهای اساسی مانند غذا و ایمنی، انگیزه انسان ها برای داشتن خودمختاری ، شایستگی و ارتباط است.
بازی‌های ویدیویی، به‌ویژه بازی‌های چندنفره، می‌توانند همه این موارد را فراهم کنند.
بازیکنان کنترل کاملی بر شخصیت دارند ، از طریق برنده شدن احساس موفقیت می کنند و می توانند با بازیکنان دیگر ارتباط برقرار کنند .اگر نگران بازی بیش از حد آنها (بیش از 3 ساعت در روز) هستید، در مورد استفاده بیش از حد با کودک خود به طور منطقی صحبت کنید.از فرزندتان بخواهید که یک محدودیت معقول در نظر بگیرد. آنها باید بدانند که این کار برای رفاه آنها انجام می شود، نه نیاز شما به کنترل آنها.همچنین می‌توانید به فرزندتان کمک کنید تا علایق و سرگرمی‌های دیگری را برای دریافت تقویت‌کننده‌های دوپامین پیدا کند.
نکته مهم
در اینجا «کمک کردن» است، نه «وادار کردن» آنها به این کار.
در نهایت، هدف ما از فرزندپروری این است که به کودکان کمک کنیم تا خودتنظیمی کنند تا حتی زمانی که ما در کنار ما نیستیم، کارهای درست را انجام دهند.
توانایی قضاوت صحیح یکی از با ارزش ترین مهارت های زندگی است. اما آنها باید فرصت تمرین داشته باشند.به فرزندتان اجازه دهید تا بر زندگی خود کنترل داشته باشد و او برای شرکت در فعالیت های روزمره انگیزه پیدا می کند.
همچنین بخوانید:
شاید برای شما هم مفید باشد
